Fehmi Koru*
‘Türkiye Yüzyılı’, Adalet ve Kalkınma Partisi’nin siyaset literatürüne kazandırdığı bir kavram. Daha doğrusu ben o denli olduğunu sanıyordum. Dün, MHP başkanı Devlet Bahçeli’nin, partisinin adayını tanıtmak gayesiyle gittiği Manisa’da, taraftarlarına hitap ederken sarf ettiği bir cümle, o niyetimi düzeltmem gerektiğini düşündürdü.
“Maksadımız Türk ve Türkiye Yüzyılı gayelerini gerçekleştirmektir” cümlesi…
‘Türkiye Yüzyılı’ ile kast edilen yalnız AK Parti’nin değil MHP’nin de projesiymiş…
Hatta tahminen de temel MHP’nin de, AK Parti onu gerçekleştirme istikametinde değerli bir destek…
Ne dersiniz?
Üzerinde düşünürken, ‘Cumhur İttifakı’ içerisinde bir ortaya gelmiş iki partinin birbirini nasıl etkiledikleriyle ilgili gözümün önündeki perde açıldı.
‘Cumhurbaşkanı hükümet sistemi’ denilen bize mahsus idare biçimini birinci söylem edenler AK Partililer olduğu için, projeyi daima onlara mal ettik. Projeyi birinci gündeme getirdiklerinde en sert eleştiriyi MHP ve bilhassa de başkanı Devlet Bahçeli’den almıştı AK Partililer…
Bahçeli sürpriz biçimde,“Gelin, sistemi birlikte değiştirelim” çıkışıyla işbirliği önerince, bunu onun AK Parti projesine dayanak vermesi olarak yorumladık.
O günden bugüne kadar da o denli bilinegeldi.
Acaba o ortada MHP, AK Parti’ye ilişkin projeyi, siyaseten kendi çıkarlarına uygun gelecek biçime kavuşturmuş olabilir mi?
Projenin AK Parti’nin işine yarayan tek tarafı, MHP takviyesi sayesinde, iktidarının devamını sağlaması. Sistem değişikliğinin gerçekleştiği 2017 yılındaki anayasa referandumundan bu yana, AK Parti’nin iktidarı ile birlikte, MHP’nin devlet içerisindeki ve uygulamalardaki tartısı daha bariz hale geldi.
Gariptir lakin üzerinde düşündükçe daha görünür olan bir gerçek daha var: İki partinin birlikteliği ve Devlet Bahçeli’nin her hafta küme konuşmalarında sürate verdiği hususların AK Parti kontrolünde bilinen devlet kurumları tarafından uygulamaya konulması, AK Parti’nin oylarını olumsuz etkileyerek MHP’ye daha muhtaç hale getiriyor.
Uygulanan siyasetlerin hangilerinin AK Parti’nin benimsedikleri, hangilerinin yalnızca MHP’yi keyifli etmek için benimser görünerek uygulamaya koydukları olduğunu bilmek elbette sıkıntı. Lakin birçoklarının ikinci tipten olduğunu düşünmek için sebepler az değil.
AK Parti’ye oy veren insanların 2017’den bu yana oy vermekten vazgeçenleri, bilerek yahut bilmeyerek, o sebeplerden etkilenerek partilerini terk ediyor olabilir.
Oy vermeye devam edenler ortasında da imajdan rahatsızlık duyanlar az değildir sanırım.
Bu değerli mi?
Hiç kuşkusuz AK Parti açısından bunun değeri büyük. MHP ile paydaşlık AK Parti’ye iktidarın devamını sağlıyor sağlamasına ancak ne kıymetine?
Sürekli oy kaybetmesine yol açtığı için MHP’ye daha bağımlı hale geliyor ve bu da AK Parti’yi uyguladığı siyasetlerde telaffuz ve takım tercihi olarak daha fazla MHP çizgisini benimsemeye sevk ediyor.
Geçenlerde bir imam-kaymakam sürtüşmesi sonrasında kaymakama dayanak çıkan vali-kaymakam toplumsal medya bildirileri bunun bir göstergesi.
AK Parti-MHP ortasındaki iştirakin AK Parti saflarında görünür-görünmez kasvetlere yol açtığı bir gerçek ise, bunu pahalandırmak en çok muhalefetin ilgisini çekmesi gereken bir durum.
Bir evvelki seçimde, İstanbul ve Ankara ile birlikte toplam 11 büyükşehirde belediye başkanlıklarının el değiştirmesi, muhalefet cephesinin iktidara karşı oluşmuş olumsuz havayı değerlendirmesinin bir sonucu.
Yalnız o kentlerin belediyelerine zıtlık değişimde rol oynamadı, alınan sonuçta iktidara aksilik daha kıymetli bir hissenin sahibiydi.
Önceki seçimde bunu sağlamak için oluşan ittifak bu kere sağlanamadı; tam bilakis, eski ittifakın birtakım ögeleri artık karşı saflarda.
Muhalefetin yapması gereken, iktidarın MHP’li yapısının AK Parti’yi kendi tabanı için bile sevimsiz hale getirdiği tespitini, propagandalarında kullanıma kavuşturmak olabilir.
Sistem içerisindeki MHP’nin yükünü vurgulayarak…
Bunun yalnız oy verip vermeme tereddüdü yaşayan AK Parti tabanı üzerinde değil, partileri o denli uygun gördüğü için kendilerine aday seçeneği sunulmuş ÂLÂ Parti ve DEM Partisi seçmenleri üzerinde bile tesirli olması olasıdır.
Uygun parametrelere dayalı propaganda gereçleri bulunmazsa, İstanbul ve Ankara’da bile muhalefetin işi zordur ve durum her geçen gün muhalefet için daha da zorlaşıyor.
‘Türkiye Yüzyılı’ içerisinde muhalefetin esamesi okunmaz hale gelebilir.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.
