* Fehmi Koru
Erzincan/İliç’te meydana gelen olayda siyanürlü topraklar altında kalan dokuz personelin hayati durumu hakkında şimdi kesin bir bilgi gelmedi. Hepimizin duası, emekçilerin tez vakitte ailelerine kavuşması…
Yalnız ortadan tam üç gün geçtiği için personellerin akıbetiyle ilgili umutlar azalıyor, bu da yaşanan olayın detaylarına olan dikkatleri daha da artırıyor.
Türkiye’nin çeşitli yörelerinde altın madeni ruhsatlı çalışmalar yapıldığı ve bunların neredeyse hepsinin yabancı şirketler eliyle gerçekleştirildiği 1990’ların başından beri biliniyor.
O hareketin muhatabı olan altın madeni işleticisi, Almanya menşeli Eurogold firmasıydı.
Erzincan/İliç’teki altın madeni Kanadalı Anagold firmasına ilişkin.
Farklı şirketler mi?
Tam değil.
Bergama’daki direnişten yılan Eurogold firması, sonuç alamayacağını anlayınca, yalnız Bergama’yı değil, ruhsatını aldığı öbür yerlerdeki altın madeni çalışmalarını da Kanadalı firmaya terk etmişti.
O firma da, herhalde sağlam yerlerden gelen tavsiye üzerine, her madende yanına yerli bir firma alarak yoluna devam etti.
İnternet ansiklopedisi Wikipedia’ya nazaran, hala ülkemizde 15 yerleşim bölgesinde altın madeni bulunuyor.
Onlar da şu yerler: Bakırtepe, Çöpler, Çukuralan, Efemçukuru, Himmetdede, Kaymaz, Kışladağ, Kızıltepe, Lapseki, Mastra, Ovacık, Öksüt, Sait, Söğüt, Tepeköy…
İliç’te meydana gelen çöküntünün olduğu maden, üstteki listenin ikinci sırasındaki Çöpler köyünde…
Kanada firması, altın madeni işine girme niyetiyle ön araştırma yapmak üzere ülkemize geldiğinde, çok değişik kısımlarla de görüşmüştü. Görüştükleri bireyler, firma yetkililerine, en fazla altın elde etmede kullanılan siyanür konusundaki toplumun hassasiyetini hatırlatıyor, onlar da kendilerinin madenlerinde farklı bir prosedür uyguladıklarını söylüyorlardı.
Sanıyorum, ruhsat dönemi için başvurduklarında, resmi makamlara da tıpkı teminatı vermişlerdir.
Oysa, İliç’te yaşananlar tesiste siyanür kullanıldığını açığa vurdu.
Bir şeyi daha: Toprak üstüne toprak atılmasıyla ortaya çıkan yığıntının bir gün çökeceğini hiç düşünmediklerini…
Yükselen reaksiyonları azaltmak emeliyle İliç’e gittikleri anlaşılan bakanlardan biri, siyanür kullanılarak elde edilmiş altının çıkarıldığı toprakları oradan taşımak için, en az 400 bin kamyona gereksinim olduğunu söyleyiverdi.
Ancak 400 bin kamyonun taşıyabileceği devasa bir toprak yığını; toprak öylesine üst üste yığılınca dağ olur ve bir gün gelir dağ da çöküverir.
Dağ dokuz insanımızın üzerine çöktü.
Kim bilir ne vakitten beri “Geliyorum” demiştir felaket…
Her vakit olduğu üzere, bu olaydan sonra da sorumlu/lar aranıyor.
Sorumlular bulunsa ne olacak pekala?
Ülkemizde yaşanan -hatta birtakımı bundan çok daha fazla- can alıcı felaketlerden sonra sorumlular bulundu mu? Bazen bulunan sorumlularla ilgili olarak, hangi olayda, kurbanların yakınlarını tatmin edecek bir sonuç alınabildi?
Cevabı herkes tarafından bilinen sorular bunlar…
Eskiler “Kabahat samur kürk olsa kimse sırtına almaz” demişler. Dikkat edildiyse, bu olayda da ‘sorumlu’ -hatta ‘suçlu’– gözüyle bakılabilecek hangi kurum ve kişi varsa, ya kendileri ya da onlar namına konuşan birileri, “Sorumlu ben değilim”, “Biz sorumlu değiliz” demekteler.
Geçmişte hiç değilse küçük çaplı biri üzerine yıkılırdı sorumluluk, son vakitlerde bu da yapılmıyor.
Önümüzde lokal seçim var ve Anagold’un İliç’teki altın madeninin ruhsatını alabilmesini sağlayan ÇET raporunun altındaki bakan imzasının sahibi, iktidarın İstanbul belediye lideri adayı; olay biraz da bu tarafıyla şimdiki siyasetin bir parçası…
Bu kez durum farklı olur mu?
Unutturulmazsa farklı olabilir elbette, ancak bizde neler unutulmadı ki?
Dualarımız dokuz emekçinin sağ-salim çıkartılması için…
* Bu yazı fehmikoru.com sitesinden motamot alınmıştır